บ้าน คือวิมานของเรา @ กระนวน

19 มิถุนายน 61 09:01:19

คอลัมน์ “รู้จริง ถิ่นเฮา”
โดย “น้องดอกคูน”
….เรื่องเล่า อ่านสนุก ซอกมุมของบรรพบุรุษ และมองออกไปเบื้องหน้า ในบริบทของ เศรษฐกิจ สังคม การเมือง เมื่อทุกเรื่องม้วนร้อย เป็นมิติเดียวกัน เหลืองสะพรั่งของดอกคูณ และ เสียงแคน แล่นแต้ มาแล้ว…………. พบเรื่องใหม่ทุกวันอังคาร และวันพฤหัสบดี

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

ชีวิตดั่งนิยาย เล่มเดิมๆ ของวัฏจักรความยากจน ที่เมื่อจน จึงขาดโอกาสทางสังคม ขาดเส้นทางทำมาหากิน และกลับมาจน วนๆ อยู่อย่างนั้น

นิยายชีวิตของเด็กชายทั้งสามคน คือ จักกรี-มนตรี-วุฒิพร พินิจมนตรี วัยเรียงกันตามเวลาของการเกิด คือ 12-10-6 ขวบ บิดาและมารดา เดินทางไปขายแรงงานในเมืองหลวง ปล่อยให้พวกเขาอยู่กับยายแก่ๆ กับบ้านหลังสัปลังเค ไม่ต่างจากกล่องกระดาษโย้เย้ พังแล่ มิพังแล่ สี่คนยายหลาน อยู่กันตามมี ตามเกิด อดหลายมื้อ มีกินเพียงบางมื้อ

อาจารย์ฉลอง จันทร์วิเศษ ย้ายมาสอนที่โรงเรียนบ้านหัวนาคำ อำเภอกระนวน เมื่อราว ปี 2560 เขาสังเกตพฤติกรรมของลูกศิษย์ ที่นำกระบก และหอยขม มาขายให้เพื่อนๆ บ้างและผู้ปกครองบ้าง จึงตามไปดูสภาพครอบครัวที่บ้าน

กล่องไม้ ที่เรียกว่า “บ้าน” ที่เห็นอยู่เบื้องหน้า สะท้อนใจยิ่งนัก มันไม่น่าจะใช้พักอาศัยได้เลย แต่ 4 ชีวิต นอน เรียงรายกัน ใจฟุบๆ อาจารย์จึงระดม ขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆ มีน้ำใจกลับมาให้เด็ก อาทิ จักรยานไว้ใช้ขี่ไปโรงเรียนที่ห่างออกไปราว 1 กิโลเมตร รองเท้า ชุดนักเรียน ข้าวสาร น้ำปลา เท่าที่จะพอเจือจุนกันได้ จากการบอกบุญไปยังมิตรสหาย

ผ่านไปไม่นานนัก ยายแก่ เสียชีวิตลง ทำให้ พ่อ-แม่ ต้องกลับมาอยู่บ้าน เพื่อดูแลลูกทั้งสามเอง “บ้าน” จึงเป็นที่พักของครอบครัว สมาชิกทั้งห้าคน

สังคมออนไลน์ ทรงพลังด้านบวก เมื่อข่าวนี้แพร่ออกไป คนไทยน้ำใจงาม ดร.สุวิทย์ สืบสารคาม จึงอาสาเป็นแกนนำบอกบุญไปยังเพื่อนๆ ได้รับเงินสดระดมเข้ากองทุนและวัสดุ อุปกรณ์ ใช้แรงกายจากจิตอาสา มาช่วยกัน จนกลายเป็นบ้านหลังใหม่ ที่อยู่ใกล้กับบ้านหลังเดิม เพียงไม่ถึงห้าก้าว

สภาพของครอบครัวนี้ มองไปอาจยังลุ่มดอน พ่อ-มีอาการเป็นโรคลมชัก เพราะสภาพการทำงานในเมืองหลวงที่บ่อนทอนสุขภาพ แม่-ทำงานก่อสร้าง อาชีพของทั้งคู่เมื่อกลับบ้านเกิด จึงเป็นการรับจ้างทั่วไป เด็กชายทั้งสาม จึงต้องอาจในความดูแลของผู้ใหญ่ใจบุญ จนกว่าจะก้าวพ้นสีทันดรแห่งชีวิต

เป็นน้ำใจจากชาวกระนวน ที่มอบให้กับชาวกระนวนด้วยกัน น้ำใจที่ได้รับ ทำให้พ่อ-แม่ ของเด็กชายทั้งสาม ให้คำมั่นสัญญาว่า จะขยันขันแข็ง ทำมาหากิน เลี้ยงลูกๆ อย่างเต็มความสามารถ และไม่เคยคิดว่า จะมีปัญญามีบ้านเป็นของตัวเองได้ในชาตินี้ “ขอบคุณหลายๆครับ” คำพูด-ความรักของพวกเขาทำให้หลายคนน้ำตาซึม

วันนี้…. พวกเขามี ”บ้าน” คุ้มแดดกันฝน ให้เป็น”วิมานน้อยๆ” สิ่งที่เรามองเห็นอนาคตของพวกเขา คือ การเป็นอนาคตของชาติ หากคนรุ่นเราช่วยอุ้มชู เพื่อให้อีกสามชีวิตเติบโตอย่างเข้มแข็ง คงจะดีไม่น้อย….

ท่านผู้ว่าราชการจังหวัดขอนแก่น เป็นประธานในการส่งมอบ “บ้านรวมใจรัก” ให้กับเด็กชายทั้งสามคน โดยมีชาวกระนวน ช่วยจัดหา ที่นอน หมอน ของใช้ที่จำเป็นต่อการดำรงชีพ มอบให้ด้วย