คืนหนึ่ง ณ ภูผาม่าน@ขอนแก่น

7 มกราคม 63 21:54:58

คอลัมน์ “รู้จริง ถิ่นเฮา” โดย “น้องดอกคูน” ….เรื่องเล่า อ่านสนุก ซอกมุมของบรรพบุรุษ และมองออกไปเบื้องหน้า ในบริบทของ เศรษฐกิจ สังคม การเมือง เมื่อทุกเรื่องม้วนร้อย เป็นมิติเดียวกัน เหลืองสะพรั่งของดอกคูณ และ เสียงแคน แล่นแต้ มาแล้ว………….

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

คืนหนึ่ง ณ ภูผาม่าน ที่มาของชื่ออำเภอ เมื่อมีภูเขาทรงสี่เหลี่ยมคล้ายๆ ผ้าม่าน อากาศเย็นสบายทั้งปี

การทำงานและการพักเบรค เป็นของที่ควรต้องทำไปพร้อมกัน จึงจะมีความสุขไปได้พร้อมๆกัน จริงไหม… ทุกตำราก็บอกไว้อย่างนั้น แต่พอทำเข้าจริงๆ บ้างบ้างาน ทำงานตะพืด บ้างไร้สาระ หลบหลีกงาน กลายเป็นเรื่องที่องค์กรต้องนำมาเป็นหัวข้อ การพัฒนาบุคลากร ทั้งที่ทุกคน คิดได้ ทำได้เอง

ยุคนี้คนร้กอาชีพอิสระ บริหารตัวเองได้ จึงทำอะไรตามใจตัวเองได้ สังคมสูงวัย ชอบหาที่เที่ยว หาที่กินของอร่อย กลับไปสัมผัส ไอดิน กลิ่นบ้านนอก มีความสุขกับการดื่มด่ำธรรมชาติ ติดกระแสไปแล้ว แต่หากชุมชนนั้น ไม่เข้มแข็งพอ ถูกรุกรานด้วยอารยะเมือง ความเป็นตัวตนของชุมชน อาจล่มสลายไปในที่สุด มีตัวอย่างบางชุมชน ให้เราได้เห็นกันไปบ้างแล้ว….

ณ ภูผาม่าน อำเภอภูผาม่าน จังหวัดขอนแก่น บ้านเฮา มีพื้นที่ติดกับสองจังหวัด คือ ชัยภูมิและเพชรบูรณ์ จึงมีภูมิอากาศเย็นๆ เป็นเนินเตี้ย เหมาะกับการปลูกพืช กึ่งเมืองหนาว อย่าง กะหล่ำปลี สตอเบอรี่ กล้วยหอม และอื่นๆ

การท่องเที่ยวชุมชน ของภูผาม่าน เริ่มรวมตัวกัน เป็นชมรม เพราะเริ่มมี “คนคืนถิ่น” มาตั้งรกรากอีกครั้ง หลังจาก ที่จากบ้านเกิดเมืองนอนไปพักใหญ่ๆของชีวิต

เริ่มมีรีสอร์ท ขนาดเล็ก เกิดขึ้นบนที่ดินของครอบครัว บริการกันเอง ทำกันเองแบบใจรัก “คืนหนึ่ง ณ ภูผาม่าน” จึงเป็นความทรงจำดีๆ ที่อยากแบ่งปัน เล่าสู่กันฟัง ไม่อยากเก็บไว้ให้คับอก….

ระยะทางจาก ตัวเมืองขอนแก่น 110 กม. ถึงแล้วล่ะ มีสถานที่ท่องเที่ยว เป็นจุดๆ วันเดียวเที่ยวได้ทั่ว แต่หากชอบแบบนั้นเป็นพิเศษ จะจุ่มจ่อม ตัวเองไว้ในแต่ละที่เชิญ …มีภาพประกอบบางจุด บางสถานที่ ….

คนยุคนี้ อาจใช้เวลาได้ไม่ยาวนาน หนึ่งคืนก็อาจพอดื่มด่ำ …. ไม่ต่างจากหนังยอดนิยม อย่าง one night in Japan หรือ one night in New York …….

สัมผัส สนับสนุน เล่าเรื่อง รักษาสิ่งแวดล้อม สูตรแบบนี้ ไปเมื่อใดก็สนุก เมื่อนั้น คุณๆล่ะ…คืนนั้น ของคุณ อยู่ที่ไหนได้บ้าง…..

ทุ่งกระหล่ำปลี สมคำล่ำลือ หัวใหญ่ม้ากก.. เท่ากะละมัง น้ำหนัก กว่า 5 กิโลกรัม และผักกาดขาว ที่ต้องเลาะใบเขียว จึงจะเห็น ว่าเป็นผักกาดขาว

ต้นเฉลียงทอง อายุมากกว่า 200 ปี ได้รับคัดเลือกให้เป็น ต้นไม้ “รุกข มรดกของแผ่นดิน” ในรัชสมัย ล้นเกล้ารัชกาลที่ 3 เล่ากันว่า มี รังผึ้งกว่า 380 รัง

การทอลายเชิง เอกลักษณ์ของชุมชน คือลาย “กระทงไทภู” และ ลาย “ดอกแก้ว”

ผ้าทอมือ ที่ใช้ กรอด้าน 2 อัน ในกระสอย ภูมิปัญญาการทอ ที่ช่วยให้เส้นด้ายกระชับตัว สวยงาม

การเผาถ่าน จากไม้ไผ่ พันธุ์ “กิมจู” ใช้เวลาปลูก 3 ปี จึงเก็บเกี่ยวได้ ด้วยหม้อเผา นานราว 10 ชั่วโมง ราคาขาย 400 บาท/กก. หรือหากบดละเอียดเป็นชาโคล 600 บาท/กก.